Gelin Şiiri - Kaan Karadağ

gece çizgisini yitirdiğinde,
bir kadın bakireliğinin çarşafını astı.........hüzün lekeli...
teninin ilk yabancı terini yıkadı lavanta kokularında
dişiliğinin doruluğuna sürdü,
dişiliğinin kırbacını...
çocukluğunun lüleli saçları geldi aklına
kapı aralığında uykulu fotoğrafı düştü elinden
kıpırdadı kalbi
annesinin süt kokusunda uyuduğu an düştü aklına,
aynada ilk ruj sürüşü
otuzyedi numara ayakkabının gürültüsünü...
kırmızının ne kadar acı olduğunu anımsadı bir de.....güldü...
hayata ait arta kalan ne varsa
nefesinden göz yaşı ekledi...