Gelen Giden Eşinir Şiiri - Osman Öcal

Bu küllükte gelen giden eşinir,
Biri var ki tırnağını doldurur.
Tozkoparan tosun gibi şişinir,
Buharı burnunda soluyup durur.

Doyuma sarılır şekerde balda,
Edebi erkânı koyverip yolda;
Ağıyla yıkayıp çiçeği dalda,
Meşrebinin köşesinde oturur.

Açar yüreğini mestane diye,
Salar selamını dostane diye;
Acı palamudu kestane diye,
Küllenen közüne atar kavurur.

Fakirin halini ederken beyan,
Sergiler hüneri âleme âyan;
Bozuk düzenini armoni sayan,
Acemi uşakla harman savurur.

İndirmiş meydana aldığı kupa(!)
Dilinde demi yok ağzında tıpa;
Ayağı tekmede elinde sopa,
Ustası çırağa vurur ha vurur.

Zalimin yarası bir başka kanar,
Kırar bir kalemi şiirler bunar;
Şerbet tadı verse yaptığı pınar,
Soğulur gözesi ayağı kurur.

Ya gönül usanır ya aşk incinir,
Damarın tahtına çıkarsa sinir;
Vuslatî diyor ki belki silkinir,
Ölmeden ölüme götürür gurur.

Osman Öcal