Geldiğin Vakit Şiiri - Mutlu Tosun

Sebebi yoktu geldiğin vaktin…
Geldiğinde, akşam karanlığı hüznü terk etmişti…
Ansızın bir bakış gözlerimizde tutuşmuştu…
O an her şey yazılmıştı yüreğimize…
İkimizin de bedeninde şaşkınlıklar belirmişti…
Biliyorduk ki yabancı bir şehirde…
Farklı coğrafyaların…
Yıllarca süren birikiminin anlatıldığı zaman diliminde bulmuştuk birbirimizi…
Her şey göründüğü gibi değildi…
Zaman denilen değer ikimizi de yıpratmış; ama bir o kadar da olgunlaştırmıştı…
Bedenimizin sıcaklığı yüzümüze yansıyan aynalardan belli oluyordu…
Kısacık da olsa ikimizin varlık sebebi olan zaman içerisinde her şeyi unutuyorduk…
Kaçamak bakışların esaretine saldırıyorduk…
Zaman öyle akıyordu ki, baharın getirdiği sel yağmuru gibiydi yaşananlar…
Her şey, bir anda kayboluyordu…
Zamansız dilimlerin yüzeysel sularında mutluluğu arıyorduk sanki…
İkimiz de küçük mutlulukların serüveninde canla başla çalışmak…
Ve emeğin rüzgârını arkamıza alarak coşmaktı denizlerde…
Kavuran güneşin sıcaklığıydı olan bitenler…
Saatler ilerledikçe mıknatıs gibi çekiyorduk hisleri…
Ben senin gözlerinde yok olurken…
Sen yeni baştan var ediyordun varlığımın varoluşunu…
Hücrelerimizde kimselerin bilmediği bir haykırış geceye selam ediyordu…
Emekten, hayattan, insanlardan söz ediyorduk…
Bazı durumlarda güvenmiyorduk ikimizde birbirimize…
Dedim ya geldiğin vaktin sebebi yoktu…
Akşam yüzünü geceye çevirmişti artık…
Kimseler kalmamıştı bizden başka…
Yollara düşmüştük seninle el ele değil; ama yan yanaydık…
Yakınlık olmasını isterdi bedenlerimizi gel gör ki…
İkimizde korkuyorduk hücrelerimizde beliren gizemin kaybolmasından…
Mevsim bahardı; mayısın on biriydi…
Hayata küstüğüm vakitlerdendi…
Sen ise kaybolan değerlerini kazanmaya gelmiştin bana…
Sen de faydacılık ben de maneviyat vardı…
Gözüme değen ilk bakışların bunları anlatıyordu…
Sormuyordum ki hiçbir şey sana…
Gelmiştin işte geç kalsan da ilk derse…
Yok yazmamıştı gül kokularıyla bezenmiş hücrelerim seni…
Her daim var etmişti seni gidip de geldiğin bu vakte kadar…
Yokluğunda daha da özlemiştim seni…
Hani semalarda yolculuğa gittiğin vakit yağmurlara sormuştum…
Yıldızlar seni aydınlıkta taşıyacaktı…
Bahar esintisi teninde bir serinlik olacaktı…
Atmosferin her kilometresinde dualarım seninleydi…
Memleketimin her coğrafyası sana el sallıyordu…
Sıcak bir şehirden soğuk bir memlekete gidiyordun…
Bir başıma koymuştun beni yabancı olduğum şehirde…
O gün bile sana kızmamıştım… Sadece gidip de gelmene kızmıştım…