Gel Yağmur Şiiri - Hamza Mamaş

Gel yağmur.
Zıtlıklar dünyası dünya.
Ateşe doyduk gel yağmur.

Ata bilmez , öte bilmez, yol bilmez.
Acayip bir dil, yürek götürmez.
Kapkara zaman, haya bilinmez,
Taptaze örgütlerle gel yağmur.

Kat önüne kederi kini,
Unuttuk örf, adet, hasılı dini,
Yok ediyor kim, bilinmez kimi,
Sonumu bekleme gel yağmur.

Yanıldım mı bilmem, neyin nesidir.
Gelen sanki kıyametin sesidir.
Bu dem insanlığın son nefesidir,
Bitip tükenmeden gel yağmur.

Od atıp ormana canlıları yak.
Meyveye kin duyup zehrini bırak.
İnsansı canlıların şu haline bak,
İnsanlık bitmeden gel yağmur.

Sel ol şu kirleri elleri yıka,
Yıldırım ol karanlığı ayıkla,
Damla damla danemize nem sakla,
Uzak kalma tez zamanda gel yağmur.

Bir parça bulutla gelirsin sandım,
Arş-ı alaya dua bıraktım,
Ya umut tükendi, ya yalnız kaldım,
Umudumu yeşertmeye gel yağmur.