Gel Gör Ki Şiiri - Sevcan Koyuncu

Uçurdum gözlerimdeki ışığı
Parlamaz oldular.
Aynalara baktım
Görmez oldular içlerinde ışıldayanı.
Derinliklerinde kaybolurdun önceleri
Gel gör şimdi
Yok oldun.

Kaçırdım ellerimdeki sıcaklığı
Isınmaz oldular
Isıtmaz oldular kendileri gibi hiçbir şeyi
Ellere uzattım
Tutmaz oldular.
Sevinçten titrerlerdi önceleri
Gel gör şimdi
Hüznün heyecanından titrer oldular
Üşür oldular ayrılıklarla kavrulup
Onlar da sensiz
Onlar da yok oldular.

Unuttum gülen gözleri
Kirpiklerinin gölgesinde ışığını yitirmeyen
Sıcacık yaşların ardından
Sevgiyle bakan gözleri.
Yalnız sende görürdüm önceleri
Gel gör şimdi
Baktığım her yerde sen oldun
Şu caddenin kalabalığından geçip giden insan,
Bakışlarımdan korkup kaçan güvercin balkonumdan
Gözlerimden kaçan,
Penceremde tıpırtısını duyduğum yağmur damlası,
Çoğu zaman şu oyuncak
Doyasıya sevdiğim,
Bazen küçük, gereksiz bir kağıt parçası,
Bazen bir melodi
Kimine anlamsız gelen
Sen oldu.
Bunlarla beraber hep yok oldun sen.

Uçurdular seni
Kaçırdılar
Gel gör ki
Unutturamadılar.

Sen yok oldun ama
Sensizken daha çok sevdim seni.
Sen görmedin ama
Sevgiyle taştı özlemin içimden.
O denizlerin ardında bıraktın beni sensiz ama
Yine de sevdim seni.