Gel dokun. kış güneşi gözlerinle bu kada ...

Gel dokun bana,
gel ve bağını çöz dizlerimin.

Öyle uzaksın ki bana, ve aslında öyle yakınsın.
ben bir ucundayım sanki dünyanın, sen başka bir ucundasın.
sana erişmek ne kadar kolay, elimi uzatsam, bir seslensem...
ama seninle olmak ne kadar zor, bu soğuk ve kış dünyada bir kelebek,
ve sen bu memlekette üşüye dururken, ben hiç bir şey bırakarak geride daha bir soğukluğa varıyorum.

Gel ve yak beni, dağıtılıp gideyim rüzgarda,
ve küllerim yapışsın kanatlarına,
hiç olmazsa bu acımasız dünyada bir parçamla olayım yanında.
gel ve çöz beni ılık bir son nefes vereyim.

Bir yüzsün sadece, gülmeyi ve acıları bilen,
doğrudan hiç konuşmamış gibisin,
gel dokun bana, dokun ve çöz dizlerimin bağını...

Nefret etmek ne kadar kolaydır hayattan, sevmemek ne kolay,
ve sevip uzak durmak ne zordur, bilip bilmemek,
insan yalnız bir gövde de değildir oysa, insan,
insandır duygularını söyleyemese de hissettikleriyle.

Gel, gel dokun bana,
hiç bilmesen de, o kış güneşi gözlerinle gel,
gel dokun ve o sade yüzünle sar yüzünü boynuma.