Gel De Yanma Şiiri - Ferhat Uçarkuş

Merak ettim şu insan,nasıl bir mahluk diye
Aslolan amelidir,sözü kalır geriye

Düşmüşüne bakılmaz,pişmişi fena değil
Kendilerine sorsan,pişmekten yana değil

Çünkü pişerken, ısı,yükselir birden bire
Aşk,ayrılık ve çile,yüklenirler ha bire

Yanmak gerek pişmeye,kimse gelmez teşneye
Nefis zalim alışmış,bırakasın kişneye

Bu işler böyle değil,pişmişin makbul senin
Sende razı değilsin,ham'ından hiç kimsenin

O halde buyrun canlar,hep birlikte yanmaya
Belki vesile olur gafletten uyanmaya

Ateş koy ocağına, otur dert kucağına
Gözlerin yaş dolsa da,dayan sen,sıcağına

Önce biraz köpürür,acı suyu atarsın
Kıvamın koyulaşır,bir avuç tuz katarsın

Aşkın yarasına tuz,tortu verir kazana
Tabi;yanmak zor gelir,gavur gibi azana

Girdiysen bu kazana,dip tutturmazlar sana
Senin özün kıymetli,kimse bakmaz posana

Kalıplara değil de ,kalplere bakıyorlar
Kimin kalbi var ise, onları yakıyorlar

Ne mutlu yanıyorsak,hele dayanıyorsak
Yazık olur,bu yola,canı koyamıyorsak

Az ateşte son defa,aşk kıvamını alsın
Kıvama gelmeyenler,cehenneminde yansın.