Gel Çağrısı Şiiri - Muhammet Köçen

Bir bahane bul gel haber vermeden
Elinde bavulun bir de adresim
Sesini duyayım akşam girmeden
Canlansın yeniden cılız nefesim

Sayıklarken seni geceler uzar
Perdeler çekilir gizli bir elden
Özlem büyür büyür odama sızar
Senden başka bir şey geçmez gönülden

Sensiz yaşam yalan yaşamak yarım
Gel hasret ipini kes ortasından
Sen benim ateşim sevdam esrarım
Bana da yer ayır aşk sofrasından

Bahar sensin yaz sen göğün rengi sen
Ağaçtaki yaprak bir uzun gölge
Sen tatlı rüzgarsın vadimde esen
Çağlayan deresin gönül çölünde

Süngüm düştü artık çöktü bir şehir
Tutacaksan al tut şu ellerimden
Vuslat köprüsünden aşkla geçilir
Duyayım dilinden bak ben geldim ben

Muhammet Köçen