Gel Biz Ölelim! Şiiri - Nermin Erol

durmadan dönüyor çarklar
sineleri ufalaya ufalaya
umut bırakmıyor çığlıklar yarınlara
bu yüzden doğmamış bütün çocuklar
ve bütün ceninler alıngandır dünyaya

gülemem efendim
ben yine enkaz kazıyorum
düştü yine aklıma özlem kokan anılar
oysa çoktan bırakıp gittiler
başımda kavak yelleri esen o çılgın yıllar
taşkıran çiçeklerine benzerdim
avuçlarımda masmavi dünya
gamzelerimde kırılmamış gülüşler saklardım
ahu bakışlarımda aşk çalardı üveyikler

böyle korkular üşütmezdi içimi
damarlarımda türkuaz türküler büyürdü
gırtlağımda titrerdi aldığım her nefes
düşlerim bulutlara saplıydı doruklarda
ardıç kirpiklerimde serçe telaşı
geceyi süpürürdü şafağın saçlarında

şimdi yaşın kaç diye sorma efendim
yüzümün tuvalinden gördüğün yaştayım ben
sevinçlerin mekik dokuduğu düşlerimde
dörtnala koşan heyecanlarım çoktan bitti
sarı mevsimlerde hüzün topluyor
sarnıç arsızı ellerim

bir de benden gülmemi istiyorsun
bütün çocuklar ölüyorken
bir de sevmemi paralanmış halimle
sevmesine severim efendim
ki zaten hep sevdim
lakin her gün ölüyor çocuklar
bütün çocuklar ölüyor her gün

acıya kesiyor payımıza düşen ne varsa
şimdi ben sevmişim, sevilmişim ne fayda
memleket ö l ü m kokuyorsa
gel toplayalım sevdamızı efendim
kederimiz zaten bizimle
gidelim sevdaların öğütüldüğü bu diyardan

bak her yanımız kan gölünden derya
yere b a t s ı n böyle dünya
başımızı çıkarıp nefes almayalım hiç
battığımız şu hüzün denizinde
gel biz ölelim efendim
ölelim biz
ölelim koyun koyuna!

29/09/2012/Nermin Erol