Gel Artık Şiiri - Kasım Kobakçı

Feryat ediyorum, seni çağırıyorum,
Beni de, yanına alsınlar diye,
Soğuk bir taşta, kazılı ismin,
İşte yuvası diyorlar, gösteriyorlar.
*
O dokunuşun, o bakışın, o tebessümün,
Sana kavuşacağımı, hiç zannetmem,
Başkalarının mutluluğu, canımı yakıyor,
Gel artık ne olur, gel artık, bu bekleyiş bitsin.
*
Çehrem, duruşum, senden bir iz,
Bütün yansımalar, seni hatırlatır,
Varlık serüvenim, seninle var oldu,
Sadece sana layıktır, bütün saltanatlar.
*
Kimin şefkatine sığınsam şimdi,
Hangi sofrada, teselli bulurum,
İçime demir atmış, bu derin sızı,
Gel artık ne olur, bu hasretin yaktı beni.
*
Güneş battı, şehir sessizleşti,
Sokakların kandilleri, bir bir uyanır,
Benim için bütün yönler, sensin bir tek,
Adımlarının değdiği yer, eşsiz bir bahçedir.
*
O hatıran, ilahi bir rayihadır,
Yokluğunda geçen her an, anlamsız,
Aklına gelmez mi hiç, bu garip evlat,
Gel artık ne olur, gel artık, bu boşluk son bulsun.
*
Üşüyor musun, o karanlık mekanda,
Gözlerimin pınarları, tükendi artık,
Hayallerde, peşinden gelmekten usandım,
Canından bir parça, nasıl unutulur?
*
Yarın yine bir şölen, mevsimler döner,
Adın her geçtiğinde, kalbim kasılır,
Bu kimsesiz ruhi seni çağırıyor,
Gel artık ne olur, gel artık, gel artık.