Gel! Şiiri - Ozan Çağlar

Kuzum...
Güneş yine doğdu
Farkında mısın?
Her sabah olduğu gibi,
Yine sarı yüzünü gösterdi.
Yani, bir gün daha
Eklendi hasrete…
Köyün iki yamacındaki dağlardan
Kıvrılıp gelen yollarda hala gözüm.
Hiç gelmeyecek misin yoksa?
Sahi gelmeyecek misin ha?
……..
Burada sensiz,
Bir tek güneşin doğuşu aynı be kuzum.
Her şey o kadar değişti ki,
Bir tek hasret değişmedi,
Birde güneşin doğuşu kuzum.
Bahçeye diktiğim fidanlar
Sulayınca coşuyor,
Su vermeyince küsüyor ya,
Çocuğa meme vermeyince
hıçkıra hıçkıra ağlıyor ya bala,
kendini esirgeme benden,
bende ağlarım kuzum…
Küskünüm sanma,
Kırgın da değilim..
Ama sensiz susuz fidan gibiyim,
güneşsiz oda gibiyim ferim.
Ellerim bağlı, derdest olmuşum,
tutsağım şimdi..
Gel! .. Ne olur gel!
Sen ki;
Güzel gözlü perim,
Ciğerimin ortası,
Benim sağ yanımsın.
Heyecanımın sol yarısı,
Dokunma hissimsin sen.
Sen olmayınca felçli,
Sensizliğin son çeyreğinde
Kederliyim..
Sen, görme yeteneğim,
Sevme becerimsin.
Seni işitir,
Seninle sevişirim;
bu yaralı halimde.
Cansın, can suyu;
ömürsün geleceğimde.
Ellerim çalışmaz,
Kollarım tutmazdır yokluğunda,
Bedenime armağan edilen,
En yetenekli halimsin
sen benim…
Suya çizdiğim resmime hayat veren,
Gülümü açtıran güneşsin.
Güneşimsin.
Sarı güneş kahrolsun,
Doğmasın bir daha üzerime..
Tek sen gel yeter,
Yüzü kızaran,
Kırmızıyı kıskandıran
Utangaç kırlangıcım,
Kızıl güneşim…
Kuşlarla haber saldım,
Rüzgarla ulaştım sana,
İşitmez misin?
Yakarışlarım sızlatmaz mı yüreciğini?
Hadi gel, gel artık ömür törpüsü…
Her yeni gün doğuşuyla
Hayat geçmekte, gel! .
…..
Ey! yüreği katı, yüreği taştan!
Sabır kalmadı bil, can yandı ataştan…
Beden kor oldu, tükenme sınırında,
Ruh uçtu gitti, bari akıl çıkmasın baştan..
Gel! ..

(15/06/2010 17:09)