Gel... Şiiri - Dilek Çevik

yoksun işte …
içimin kıyameti ateşten bir dil gibi
sancılı şiirler doğuruyor geceye
her öldüğümde yeniden yarat diye beni
bir umut ol sus’larıma
gel…

d/üşüyorum sevgili…
ölüm sessizliğinde yaşam çığlığı ol sesime
kanadı dört duvar zindan sensizlik
olay mahalinden arta kalan
aşk kırıntıları…
sanrılı…

dokunma sen yanlarıma
ellerin üşür
yokluk en olmaz yerimden
aç bir çocuk kadar sabırsız vurur

rüyalarım çırılçıplak…
yamalı uçurtmalar havalanmıyor gönlümden
firar etse ruhum göğsümden
bildiği tek yol sevdan olur
peşimde kollarını gölgeme dolamış hasret
gözlerimde kayıp bayram sevinci…
bir başkalık var özleminde
konuşsa gözlerim bakamaz…
sussam kaldıramazsın…

hisset…
içimde kayıp bir eylül
yaşanmamış bir mevsim rengi
avuçlarımda uçmayı unutmuş kuşlar…
kanadında acının mührü
olur ya…
z/amansız bir sızı sarar da ruhunu
nefessiz kalırsan
bil ki her daim
huzur kıyılarım senindir
gel…

& (özlem çanları ölüm sessizliğinde delerken geceyi, tınısında bir yakarış iner bulutun koynundan şiire.
ay sessizliğe inerken,yakamozun sihrine uçarsa Ankalar...
dinle...)