Gel! ... Şiiri - Funda Kocaevli

Gel sevgilim katıksızlığınla
Gel sevdiceğim yalnızlığınla
Sadece gel, fukaraca gel
Sadece yüreğini alıp eline, öyle gel
Ruhuma senden başlayan bana uzanan bir zincir takmalıyım bu gece
Sevda prangalarının esiri olmalıyım
Özlemler sana akmalı, yollar sana çıkmalı
Haykırışlarımın hepsi sana hecelenmeli kızıl akşamlarda
Maviliğime gel sevdalım
Ummanların en güzelini seyretmeliyim senin gelişinle
Gidişin, karalar bağlatmalı her yana
Sana “gel! ” diye seslendim geceler boyunca duymadın.
Yangınlarım sönsün diye beklerim hazan yağmurlarında
Bahara seninle varmak istedim, sen koşmadın.
Karışmak istedim sana, şarabın kızılı akşamlarda.
Sen,
Seni anlatmak istedim yıldızların akışlarında
Saman yolundan ineceksin sandım gecenin karanlığında
Gündüzlerimi süsleyen güneş
Güneşin büyüttüğü çiçek
Her şey, her şey sen…
Gün batımında ellerimi verdim avuçlarına
Kulağımda sana dair bir fısıltı
Adını ezberledim günü geceye ekleyip
“Gel! ” diye seslendim
Duymadın mı sevgilim?
Hasretleri birbirine ekledim
Gözlerim sana aktı, ruhum sana tutsak
Özlemlere talip oldum, sana çağrılarımda
Şarkıları başa sardım bu gece
Kadehimde sen, yudum yudum çektim seni
Bitmedin, içtikçe daha bir tutuldum kokuna
Gel sevdiceğim,
Akşam kızıllıklarında gel yüreğime
Ruhumu sal mavi ummanlara.
Gel sevdalım,
Ölecek olsam da gel…