Gel Şiiri - İlyas Özkan

Bu yol çıkmaz sokak
Dön de gel
Geceler karanlık
Aş da gel

Dikenler kaplamış yolları
Geç de gel
Ziftler sarmış, aydınlıkları
Seç de gel

Kalb incileri dökülmüş yerlere
Al da gel
Değerler kapılmış yellere
Gör de gel

İnsan, unutmuş insanlığı
Önüne ser de gel
Uçuruma gider, görmeyerek karanlığı
Kollarını ger de gel

Rahmet gelmez, kararmış ömür
Dua dua ellerini aç da gel
Gönüller olmuş, sanki, kömür
Rahmet hüzmelerini saç da gel

Baş okşayanı kalmamış, mahzun yetimin
Hadi hatırını sor da gel
Onulmaz yaralar sarmış, bünyesini milletin
Yaraları sar da gel

Sarpa sarmış, yokuş olmuş düzler
Herbir yanda yığınla pürüzler
Hep bahar bekler gözler
Yokuşları, pürüzleri aş da gel...