Gel Şiiri - Gökhan Koz

Sana yazıyorum şiirimi, damarımdan kan çekerek,
Kanasın kalemim kağıda; aşk bu olsa gerek.

Duramaz kanım kağıtta, bir şeyler demek ister.
Ey kanım bu aşkımı, gül yüzlü yare göster.

Erittim aşkımı suda ve içtim kana kana,
Bir ben bıraktı bende ve dolaştım yana yana...

Günden güne yanarım, eririm sana,
Küllerimi gül yapıp, veririm sana.

Varlığın bereket misali, dilim tutulur susarım.
Yokluğun çöl misali, dilim kurur susarım.

Sevdiğim, gönlümdeki teksin, aklımdaki as,
Sensiz geçen her günüm elem, her günüm yas.

İstersen peşinde yıllarca sürüneyim,
Ama sonunda gönlünde aşkına bürüneyim.

Aşkın gönlümü kaplamış, güllü bir desensin,
Sorarım sana 'aşkın kim? ' De 'sensin'.

Sana olan aşkımın doruklarındayım, dursun zaman,
Rüzgar bozuyor dengemi, tut gönlümden, aman...!

Görünüyorki sana bu ne son methiyem, ne son yazım olacak.
Gönlü yanan aşık gibi, kalemim sazım olacak.

Ey gönlümün sultanı, bana gemileri yakarak gel,
Bir çığ ol, sel ol; gönlüme akarak gel...!