Gel Şiiri - Ufuk Yöney

ertelenmiş hayallerle giremezsin güze,
acıtır fıtratı gereği düşen yapraklar bile.
her güz hüzzam makamında sancılara gebedir
dağ mavi ve sarının gayri meşru çocuğunu atar sırtından
gel
son/ baharımız olmasın bu mevsim
kaldır cümle şerhleri aşkın kitabından
bercesteler düşür dudaklarıma
düşmeden yağmurlar topraklara

yoksa iz yiter
sis çöker
saklı hikayeleri yeryüzüne anlatan serviler kandırır seni
kalbimi al yanına
sahtekar bir gelincik çeler aklını
gel
inanma sen onlara
gül kisvesinde dikenler dağlar yüreğini
anlayamazsın geç kalırsın
iki satıra sığdırırlar da;
öksüz kalır yaşananlar
gel
ben sana
yavan bir yürek sunuyorum
katkılardan, kaygılardan uzak
henüz şerhi olmayan bir tutku sunuyorum
yeryüzü utanacak bakışlarımdan
gel