Gel... Şiiri - Recep Tuna

Lanetlenmiş bir şehirdeyim...
Siyaha bürünmüş ruhum ve bedenim
We düşlerim...
Hiç bir şeyi bu kadar çok istemedim
Sevmeyi,sevilmeyi...
Belki o zaman kurtulacaktım siyahlarımdan,
Sancılarımdan ve korkularımdan...
Her gün bir kişi daha ölmeyecekti içimde,
Düşler maviye çalıp,
Yol gösterecekti içimdeki perilere...
Sonra birden bir ışık belirecekti
Ve beni çağıracaktı uzaklardaki ses.
Ölmek mi doğru yoksa yaşamak mı?
Gidecektim hiç farkında olmadan...
Sonuna bakmadan,
Yargılamadan acı gerçekleri...
Hızla,koşarak...
Kurtuluşa ulaşma özlemi ile yanacaktı yüreğim,
Bulduğumu düşünecektim,
Artık bitecekti nefretim.
Bir korku kesti yine hızımı.
Ya bu da bir düşse?
Bunun sonu da tükenişse?
Durdum...
Gidemiyordum.
Karar verdim.
Gelişini bekleyecektim.
Ya gelmezse?
Gelecekti,emindim.
Çünkü onun kurtuluşu da bendim!
Sevdim.
İstedim.
Umutlandım
Bekledim.
GEL...