Gel - 2 Şiiri - İrfan Kaya

Dalgalı kentin kıyısındayım
Rüzgarlı şehrin kayalığında
Uzak biletler al
Bitsin artık sızım
Düşsün dibim, Gel ansızın

Sarı mevsimleri seç
Kokulu yağmurlara sarıl
Heybende gülüşlerin yeter
Koşarak sokağıma yorul
Gel artık n'olur

Kederlerini yedi tepede bırak
Gözlerime fırlat ateşini
Öfkeni sitemlerinle yak
Değildirki aşk heves
Gel ki özleminde hasretime bak

Fırının buğusuyla simitler
Ateşte demlenen çayımız
Işıldayan pencerede masamız kurulu
Heybetli dalgalarıyla iyot kokusu
Yık dikilen duvarları Gel!

Yarısında gece, köründe sabah
Ulaş herhangi vakit
Saksıda manolya diğer elinde
ve buketle karanfil hediyen olsun
Silkele eteğini tersiyle elinin, Gel

Beğenmiyorum hiçbir cümleyi. Cümleyi kurduğum kelimeler kifayetsiz hissettiriyor. Bu değil diyorum duygumu ifade eden manâ. Vuku bulan hadiseler bu değil. Öyleyse ne? Bilmiyorum. Bildiğim yeterli değil, karşılamıyor. Telaş içinde geçirdiğimiz yıllardaki telaş içinde yaşadıklarım eğreti duruyor hayatımda. Anlamaya başlamanın nihayeti ise yaşlı hissettiriyor. Telaşla değilde dingin, sindirerek yaşayabilseydik diyorum. Hata yapmasaydık nasıl genç olacaktık. Telaşsız ve daha doygun günler yaşasak ya. Gençliğinde insan aşkı bulduğunu sanıyor. Yaş aldıkça ise tecrübe ile sevgiyi ancak anlamaya başlıyor. Anlamaya başlar aldığı nefesi, geçmişte hissetiklerinin gerçekte ne anlama geldiğini. Pişmanlığın sonu varmı bilemem. Ölüm kapımızı çalmadan aşkı bilmemde, sevgiyi yaşasak ya, kifayetsiz cümlelerin olduğu hatıralarımız olsa.

18.09.2020 01:20 - 04:50