Gel... Şiiri - Mehmet Erdoğan 3

Bu şehrin sokakları sen kokuyor
Yağmurlar göz yaşlarını hatırlatır.
Yağan kar;
Şakaklarından geçmiş güzleri.

Bu şehrin geceleri
Senin bakışlarından damlayan
Yıldızlarla
Mazidir.

Kaldırımlarda
Kahve sohbetlerinden
Sonraki adımlanan
Bir şevkin parke
Taşlarında
Kımıl kımıl
Selam gölgeleri..

Bu şehrin
Minareleri, camileri
Cuma yamaçlarının
Çiçeklerinden
Gülümser..

Senin olduğun zaman
Bir başka açan güller, karanfiller
Hala seni sayıklar
Buruk bahçelerin, hüzünlü bağların
Kuytu köşelerinde

Çayını yumumlayan şu köylü
Şu esnaf var ya.
Gazoz içen su eski zaman delikanlısı
Ve sosyetenin
Şu civan selvileri.

Hepsi de
Senin kokuna hasret.
Ölüler bile kabirlerinde
Bir dua kabarıklığı
İle el açmışlar
Senin gelmen için
Mevsim baharına gebe
Zamana, teselli
Ve umut türküleri söyler.

Su sesi
Kuş cıvıltısı
Ve karanlıktaki bir çocuk ağlaması
Parmaklıklara yaslanmış hüzünlü alın
Kırışıkları da, ritmi de
Ve ezgisi de
Sana hasreti
Besteler
Bu şehirde..
Gel ey dost
Gel artık sokakta, caddede
Soğuk küller altında senin korlarını gizleyen ocakta
Ve seni bir nabız vurgusuyla çağıran bucakta
Bir gün bestesi
Bahar destesi gibi
Kon
Bu şehrin yanık bağrına
Bakma bu garip şairin efkarına
Zira bu şehirden
Bu kentten, bu ülkeden
Ya da bu cihandan
Senin gülen şafağın
Tebessüm eden yıldızlı bakışların kalacak
Yarına..