Gel Şiiri - Muhammet Fazıl Küçük

Çok Üşüyordum
Sonbahar Gelmişti Çoktan
Döküyordu Yapraklarını
Esti Rüzgar Götürdü Beni Çok uzaklara
Nereye Gittiğimi Bilmiyordum
Ya Taşa Takılacaktım Ya Suda Boğulacaktım

Öylece Bıraktılar Beni Sonbahara
Çok Titriyordum, Çok Üşüyordum
Zaman Gelmişti Çoktan
Yoksun bir hayat Yaşıyordum
Umutsuz Bir Vakaydım Sanki
Rüzgarın Esintisiyle Hayata Tutunmaya Çalışıyordum
Hapsolmuştum Sanki Kalbinin En Derinliklerine
Tutsaktım Ben Kendime
Sırtımda bir Yük Vardı
Küçük Bir Dokunuş Bekliyordum

Yalnızdım, Mutsuzdum
Umutsuz bir Vakaydım
Kulaklığımı Taktım Hayatı Dinliyordum
Sesi Derinden Geliyordu Karamsarlığın
Bi Çare Dedim Düştüm Yollara
Durakta Beklerken Karardı Gözüm
Gecenin Ayazında, Yalnızlığın Sonbaharında
Son Duraktaymışım Meğer

Uzun Zaman Oldu Buralara Gelmeyeli
Baktım Ki Hayat Tek Yaşanmıyor
Neler Oluyor Hayatta Dedim Birde baktım
Yüzü Gülüyormuş Hayatın Bana
Bir Eylül Sabahında Başladım Nefes Almaya
Öylece Uzaktan Seyrettim Kendimi
Mutluluk Elimden Tutmuştu Resmen
Gel Diyordu, Sadece Gel
Öylece Olduğun Gibi Gel
Geçmişi, Mahzene Saklayıp
Umutsuz Sandığını Yak Gel
Bir Başlangıç Yap
Kulaklığını Çıkar
Karamsarlığını Bırak
Gel, Gel............Gel