Gel... Şiiri - Sevinç İnal

Gel seninle bu gece birlikte meşk edelim
Sazların hepsi sussun gönül telimiz çalsın
Eserken bad-ı sabah her makamda gezelim
Biz verelim hayata üstü de onda kalsın….

Her serencam bir değil umut denizi de var
Pembe ipten düşleri nakkaş gibi dokuruz
Karartma gözlerini inan bana ümit var
Sen tamam de yeter ki kâinatı okuruz…

Aşk dünyaya doğmadan insan yaratılmadı
Yoksa Zühre’yle Tahir masal mı sanıyorsun
Sevdalara gönüller boş yere katılmadı
Aşkın ateşidir o, bu yüzden yanıyorsun…

Eğer bir kere daha sen düşersen geceme
Asumana bir seni bir de beni yazarım
Yar diye başlarım hep duyulmayan heceme
Ümitle hiç yılmadan vuslata yol kazarım…

Sen beni gözlerinin ardına koyma gülüm
Son deminde perdeyi hüsran ile indirme
Can bu bağda bülbülse bende ezelden gülüm
Küskün davranıp bana kor ateşi sindirme…

Biz seninle karışıp aşk ile harman olsak
Kırılan dallar tekrar yeşerir yemin sana
Zerre zerre dağılıp yıllar sonra buluşsak
Coşar bu dağlar taşlar hem ağlar kana kana

Yaşanan bu gel gitler aslında darbımesel
Tecrübeyle tescilli örnek aşk hikâyesi
Nereye dönsen kurak gönül dediğinse sel
O çağlayan yüreğin başka türlü payesi

Gel seninle bir kere aşk güftesi yazalım
Bestelenmesin asla sırrımız olsun bizim
Geceye ney üflesin her büyüyü bozalım
Son yazalım evrene sözümüz olsun bizim…