Gel Şiiri - Adem Koçyiğit

Bir anlık öfke ile bizi bırakıp gittin
Kırgınlığı içinden bir kenara at da gel
Çoluk çocukla beni yürekten yakıp gittin
Nefretini kini sil küskünlüğü sat da gel

Baharı yaşıyorduk güneşli hava ılık
Yoktu aramızda hiç ne terslik ne gayrılık
Sevgi saygımız vardı nerden çıktı ayrılık
Gönül tellerimizi birbirine çat da gel

Dağlar geçit verirken durma hemen yola çık
Hasretle bekliyorum baş açık bağrım açık
Gönlümü yere serdim omuza çık kola çık
Solmuş çiçeklerime can suyunu kat da gel

Gel yeniden kuralım o mutlu yuvamızı
Kıskanmasınlar artık bu eşsiz sevdamızı
Paylaşalım her anı neşe ve tasamızı
Kırk eren pınarından bir yudum su tat da gel