Gel Şiiri - İsmet Develioğlu

Be hey kara gözlüm, ey tatlı dillim
Damarımda kanım çekilmeden gel
Artık taşımıyor bedenim beni
Ne olursun belim bükülmeden gel.
**
Zayıf düştüm her yel sallıyor beni
Yolda giden herkes solluyor beni
Eften, püften işler zorluyor beni
Dal, budak kurudu, yıkılmadan gel.
**
Kan kusmaya yüz tutuyor bedenim
Sensin benim var oluşta nedenim
Her gün artıyorken gamım, kederim
Defterim temelden dürülmeden gel.
**
Ne kadar gaddarsın, ne kadar zalim
Sevgim ışık tuttu, sen yaptın zulüm
Kapımı çalıp da gelerek ölüm
Kefen denen beze sarılmadan gel.
**
Dostlarım üstüme toprak atıyor
Burdaki komşular sessiz yatıyor
Gör ki üzerimde otlar bitiyor
Sura üflenilip dirilmeden gel.
**
Herkes bir kaygıda, herkes telaşta
Kurtulmak derdiyle türlü uğraşta
Görevli melekler beklerken başta
Amelim ortaya serilmeden gel.
**
Günahın, sevabın hesabı başlar
Belki boşa çıkar hayaller, düşler
Kaçar birbirinden evlatlar, eşler
Kitabım elime verilmeden gel.

19.02.2014
10.40