Gel Şiiri - Attila Edri

Gel…
Gittiğin kadar gel…
Adımlarını ben taşıyayım,
Yükünü ben sırtıma alayım,
Yorgunluğunu ben giyeyim,
Gel…

Korkma gelmekten,
Cesur davran ve gel…
Hüznünü hüznüme ortak edeyim,
Gözyaşlarını paylaşayım,
Gel…
Gözlerinden yaş yüzülse,
Heybetli dağların tepelerinden kurtlar ulur…
Kuşların kanatları yanar, düşerler tek tek…
Azgın dalgaların yüzü kızarır, masum bir çocuk gibi…
Güneş batmayı unutur, ay doğmayı…
Sen…
Akıtma gözyaşını…
Gel…

Sen “geliyorum” desen,
Ayağına kapanır yollar….
Güller, menekşeler, laleler…
Bahçelerinden çıkıp gelir,
Dizilirler teker teker…
Seni taşıyan yollara…
Renkler paletinden kaçar,
Beyazlar, maviler, morlar…
Geçeceğin her yeri boyarlar…
Sen yeter ki “tamam” de, “geliyorum” de…
Uçaklar seferlerini iptal eder,
Otobüsler yolcularını bırakır,
Düşerler yollara…
Seni getirmek için, birer birer…
Sen yeter ki…
Gel…

Kalabalıklar yarılır geçtiğin yollarda..
Bulutlar, inci taneleri döker saçlarına…
Kuşlar uçmayı bırakır,
Rüzgâr esmeyi…
Güneş yakmayı bırakır,
Dargınlar küsmeyi…
Sen yeter ki rahatsız olma…
Gel yeter ki, umarsız olma…