Gel Şiiri - Behçet Elcik

kışın ayazındaki serçe„
Hayat”ın kara yüzü sanadamı göründü.
Yuvasız kalmana sebep neydi.
Kurumuş bir kaç sap parçası,
yetmezmiydi yuvana, sanada çokmu görüldü.

bir kırlangıç idim, günün birinde yuva kurmam için,
karganın pençesi, mekan gösterildi.
Girdim merdanenin içine,
ezilince gözlerimi fersizlikle itham ettiler.

Oysaki, güven idi inandıran,
Fersizlik değildi, beni ezdiren.
İman idi, onlara kandıran.
Gel sana kanat gereyim,
belki Rahmet”inden ümüt var olunanda bana.
Maksat, kahhar yüzlü insandan,
merhametten rahmet beklemek.
Gani ve cömerd olan, yetişir imdadıma.

Gel yerme kendini, yerilecekleri bilir Rahman.
Cehennem merdaneleri dişbiliyor onlara.
Gel kaderdir, rastlantı değil burda buluşturan.
Gel merhamet elinde, Rahmet dilemek gerek,gel isyan etme,
Rahmanın rahmet elinde,gel

Kalbindeki, hüzün bulutunun gök gürlemesinden,
oyku haram bana.
Dehşeti, Rahmete çevir.gel.
Ortada kalırım diye tasa etme.
Saklar seni kalbim çöl denizin de, gel.

İnsan bu, muhtac olduğun,
Rahmet ister, Merhametten uzak.
Merhamet ister, Rahmetten uzak.
Mağfiret ister, af etmekten uzak.