Gel Şiiri - Hüseyin Aktaş

Hürriyetin mermisi asıldı ruhumun kandiline
Yine hezeyan ağlayışlar yine zindan ninnileri
Vurdu pencereme anasını sattığımın gölgeleri
Prangasıyla koydu başını dar’a yetim gecemi

Gel, gir koynuma haydi sarmadan gölgeler penceremi

Doğdu yalancı yıldızlar cana, İblis’in gölgesinde
Birdirbir oynayan çocukların tozlanmış soluğunda
Köşelerde ufak bir yel ıslığında sevda nefesi,
Manga önü, aslına hu dedirten, gözü yaşlı vur emri

Gel, gir koynuma haydi sarmadan gölgeler penceremi

İçi boş ayinlerin göğsünde sallanan imansın sen
Ruhlar kaybolur fanusunda, bacaksız korkular büyür
Hıçkırığımdan süzülen ahlı küfürlerimin sesi
Yankılanır fezada ve İsa dillenir nefesi gür

Gel, gir koynuma haydi sarmadan gölgeler penceremi

Haydi, akıt doksan bin âlemden her canlının kanını
Üfle soyunun lanetini gecede biten gözlere
Hürriyetin mermisi asılırken ruhun kandiline
Vur öksüz gökyüzünü sırtıma, sar da zincirlerinle

Ama gel, gir koynuma sarmamışken gölgeler penceremi