Gel Şiiri - Kenan Kervan

Nice yarlar aşklar geldi de gitti ve unutuldu.
Nice hoş sohbetler tattık defalarca; hatırda kaldı.
Dünyevi sevgililer bizi dünyaya bağladı da,
Artık dünya yetmez oldu içimize.
Ne sevgiler tenler gördü de bu gözler.
Dindirmez oldu aşkın serinliği içimizdeki yangını.
Ne dünyevi sevgi ne de tensel aşkı istemez oldu kalp.
Geçici fani sevgiler doyurmuyor ruhumuzu ve gönlümüzü.

Yar yetmez artık bize bu gönül Şems ister
Bu gönül ateş ister, ışık ister.
Güneşi gören gözler hiç mumla yetinebilir mi.
Ey aziz dost bu gönül seni bekler gel artık.
Gel de açılalım kıyısı olmayan denizlere.
Orada kalalım ve bir daha dönmeyelim dost.
Çünkü yanmak var sevgili.
Çabuk gel de yanmadan yanalım bu dünyada.

Gel ey günahlardan arınmış nefis.
Gel ey Mevla aşığı.
Gel de açalım ellerimizi beraber semaya.
Yansın yürekler tutuşsun aşkla.
İçelim sabaha kadar Mansur şarabını
Sarhoş olalım döndürsün başımızı da, alsın aklımızı.
Sema edelim tüm kalbimizle yerden yükselelim.
Meleklere selam verelim Allah’ın ismi ile

Senin mis kokunu aldı burnumuz sevgili.
Gül bahçeleri yetmez artık bize.
Gel de gülü yaratana kavuşalım.
Gel de simgesi gül olanı bulalım.
Eline makası alda öyle gel
Kes artık üzerimize dolanan şu sarmaşık dallarını.
Kurtar artık bizi bu ölüm hapishanesinden
Gel de atalım şu beden elbisesini üzerimizden.

Dost sohbetleri yetmiyor artık.
Aç kalkıyoruz gönül sofralarından.
Gel ey sofrası Halilibrahim bereketli.
Gel de doyalım leziz sohbetinle.
Senin olduğun yerde bu can aş istemez.
Gel de konuş ne olur susma.
Bu sessizlik çok geldi artık.
Öyle hasretim ki sana can
Yusuf bile duymuşta utanır olmuş.
Öyle güzelsin ki hayalimde sevgili
Züleyha duymuş ta kıskanır olmuş.

Gel ey ağzı bal peteği olan.
Gel kokusu gül bahçelerini kıskandıran.
Ey ateş, ey har, ey ışık.
Çabuk gel de ölelim ecel gelmeden.
Azrail gelince çok geç olmadan.