Geçtiğini Sanırsın Şiiri - Ahmet Yusuf Y ...

Yalnızlık duman gibi...
Karnın doyar geçtiğini sanırsın,
Bir sigara içer geçtiğini sanırsın,
Kararlar alırsın ve geçtiğini sanırsın.
Tütmeye devam eder...
Kokusunu duysan bile,
Üstüne sindiğini hissetsen bile,
Geçtiğini sanırsın;
Veya geçtiğini hayal edersin,
Bir hayal olsa bile geçtiğini sanırsın.

Kontrol edersin seni merak edenleri,
''Akmasa da damlıyor'' dersin.
Geçtiğini sanırsın anlık kahkahalarla;
Fakat hiç geçmez o terk edilmişlik hissiyatı.

Bazen gerçekten terk edilirsin;
Hiçbir şey söylenmeden,
Nedenini bilmeden...
Hatta öyle korkulur ki senden
-Sanki canavardan hallice bir varlıkmışsın gibi-
Engelleri afiyetle yersin
Ama aşamazsın.
Ve yine başından bir macera geçtiğini sanırsın
Ama aşamazsın.

Sonra döner bakarsın,
Yalnızlığının en kuytu bölmesine...
Bölünürsün, parçalanırsın bir idea gibi.
Orada şifayı görürsün,
Geçtiğini sanırsın, evet!
Ama;
Hayallerinin yansıması olduğunu fark edersin.
Kırıklığı cabası, görürsün zaman içinde.
Zaman içinde ne çok hayalinin hastalık olduğunu öğrenirsin;
Gerçekleşmemesi senin suçun olmasa bile...

Senin suçun olan ve
Gerçekleşmeyi beklemiş ve
Tuzla buz olmuş hayallerine odaklanırsın.
Suç ararsın kendine suç!
Bil bakalım ne eksik?
Başkasını methetmeyi bilirmişsin meğer sadece,
Kendini suçlamayı değil...
Ve ne tesadüf!
Suçlu olduğunu bilip de kendini suçlayamazsın...
O çıkmazın içinde,
Bu sebebini bilmediğin suçluluk duygusunun
Altından kalkamazsın...

Seni masum kılacak,
Bütün günahlarını aklayacak tek teşekkülün;
Yalnızlık olduğunu anlarsın...
Bu hatalarla kabul edilmenin
-Gerçek bir sevgiye inancın kalmadığı için-
İmkansız olduğunu ağlarsın...

Bitti mi?
Sanmam...
Kayboluşuna neden olan ne varsa,
Kendinden bilirsin sonra...
Sonra,
Elde avuçta kalmayan bir çözümsüzlükle
Oturur kalırsın.
İşin en acı yanı;
Hiçbir zaman kusurun senin olup olmadığını
Tam olarak bilemezsin...
Son nefes...
Bilemeden ölürsün...
Geçtiğini sanırsın...