Geçmişten Kalan Şiiri - Kasım Kobakçı

Yeni bir yüz eklersin, her gün yaşamına,
İlk ışığında sabahın, telefon çalar sana.
Umutlar beslersin, her yeni tanışmada,
Bıraktıklarını sen, ararsın geçmişten kalan.
*
Vakit ayırırsın, belki bir hafta, belki bir ay,
Yaşayamadığın anıları, yaşamak istersin onlarda.
Bilirim ben, kapanmaz fakat kalbindeki boşluk,
Kaybolursun sessizce, erirsin geçmişin gölgesinde.
*
Gidenin davetidir aslında, her gelen kişi,
Gidenin bıraktıklarını, vermez sana hiçbiri.
Bir heyecan bulsan bile, her birinde farklı,
İçten içe yanarsın sen, derinleşir acıların.
*
Bu anlamsız koşuşturmadan, gün gelir yorulursun.
Sıkılırsın tıpkı, sildiklerin gibi yaşamından.
İnanmaz ki artık kimse sana, fark edersin.
Bağlanmazlar körü körüne, kanmazlar sözlerine.
*
Sonra birer birer, akıp giderler yaşamından.
Bir zamanlar gittiğin gibi, tıpkı senin.
Bazı gerçekleri, görmeye başlar artık kalbin.
Doğruyu ararsın sessizce, bu dünyada kaybolduğun.
*
Bir anda durur, bir resme takılır, yüreğin birden.
Dönersin sen geçmişe, düşünmeye başlarsın.
Gelir aklına, yaşadıkların ve yaşattıkların.
Tuhaf bir mutluluk kaplar, sarar yüzünü tebessüm.
*
Hemen toparlanırsın, o dersin, evet o.
Ulaşmak istersin ona, tüm cesaretini toplayıp.
Umutla dolu, başlarsın her şeye yeniden.
Bulamazsın ama numarayı, cihazına gitse de elin.
*
Gelir aklına, diğer adresleri, bakarsın hızla.
Yine acı bir ifade kaplar, yüzünü ama.
Göremezsin istediğini, o donuk bakışlı yüzü.
Bulamazsın onu sen, bir sürü kayıt içinde.
*
Güvenirsin ama onun sevgisine, bitmez umudun.
Ben gittim ama o gitmez, gitmedi dersin içinden.
Yeni bir ümitle her gün, onu beklersin.
Bilmez ama artık, değişmiştir telefon numaran.
*
İstese de bulamaz seni, değişmiştir adresin.
Seni bulabildiği yerlerde, silinmiştir de ismin.
Kim bilir, sevecektir belki de hala seni, bir yerden,
Ya da çoktan gömmüştür belki de, veremediklerini kalbine.