Geçmiş Zaman Olur Ki

"KOKMUŞTUR" diyerek pişirdiği yemekten bir kap da size getiren o vefalı komşuları,
bayramları "bayram" yapan o küçük harçlıkları,
tüm ailenin bir arada olduğu soğuk kış akşamında yanan sobanın başında atılan kahkahaları...

Leblebi tozlarını, allı-güllü macunları,
elma şekerlerini, biriktirdiğimiz gazoz kapaklarını, küçüklerini seven emmileri, teyzeleri, dayıları ve büyüklerine saygı gösteren,
"büyük adam" olmak için hayal kuran
kendileri küçük yürekleri büyük
o naylon ayakkabılı, yamalı pantolonlu, entarili çocukları...

Kara önlük beyaz yakaları,
bir metre kar yağsa da gitmekten keyif aldığımız hiç tatil edilmeyen okulları,
okurken düşlere daldığımız bilgi dolu ders kitaplarını,
3. hamur kağıttan yapılan defterlere divit-hokka ile yazılanları...

Yaşamayı bilmek gerek;
anlayabilmek için nefasetini o güzel hatıraların.
Nefes alabilmek gerek;
varabilmek için tadına o nadide yılların
Ve İNSAN olmak gerek;
farkında olabilmek için bizlere bahşedilen zamanın...