Geçmeyen Şiiri - Kağan İşçen

yüreğim mendildir gözlerime
sana bakınca ipek gibi dolaşır kan
ağlasam yeridir
ama ah o tanımsız eflatun an...

kendi yaşayamadıklarımla
yaşamaklar açıyorum başkalarına
kanat seslerindeki yaraya
iyi gelir mi ki şiir...

gözlerimi diktiğim çizgi de gitti
yalnızlığıma yeniliyor yanılgım
geçen zamanla değil
geçmeyen bir çocukluk özlemiyle...

ilk yolculuğumun akşamının üzgün penceresinde
ay ışığından bir gülüşü anımsamayı öğrendim
evler gri bir karanlıktaydılar ışıklar tozlu
bunu anımsayacağım son yolculuğumun akşamında...

şarkılar arasında kaldım çaresizliğim iyi niyetli
düşlerime bulutlardan kendi halinde bir yer düşündüm
yeryüzünde bir böceğin ayağı bile incinmesin diye
izini sürdüm ilk yağmurların...
ve sadece kendimi unuttum...