Olgun Özlemler Şiiri - Ömer Can Kaplan

I.

Bir rüzgar esiyor yüreğimden, en içten
Katıp katıp önüne eskiyen aşklarımı
Salıyor toprağına ortanca kaplı anılarımın
Yalnızlığım boşanıyor ter ter yüzümden

Hatırlıyorum kavgalı dostlarımı birden
Küçükken tek başıma yurttan kaçtığımı
Bir avludan avuç avuç erik çaldığımı
Hatırlıyorum korktuğumu gece kabirden

Bir konvoy geçiyor kalabalıktan, yoldan
Düğün alayı diyorlar alkışlayan kadınlar
Aldırmadan hüznüme süratle geçiyorlar
Bir çocuk gülümseyip öpüyor yanağımdan

II.

Beceremedim hayatı katıksız sevmesini
Hayret ediyorum şu tutunduğum telaşlara
Hatırlayıp ilk aşkların içe sinmez tövbesini
Vardım beyaz bir dünyayla yunan yaşlara

İnsanların ahvalini tanıdım gözlerine bakıp;
Misal yalnızlığını gördüm geçen gün annemin
Çay demlemiş, oturmuş şilteye işi gücü bırakıp
Kedi seviyordu, sevmişliği yoktu bugüne değin

Mesela; kendimi, düşünürken buldum bir an
Dalgınlık işte arada düşünüyor insan
Bahar günleri yalın ayak koşuştuğu tepelere
Kaçmak için açıp kollarını tatlı bir nisan

III.

Yaşam, pabucumun altında silik bir desen
Acı veriyor günlerin alışılmış tekdüzeliği
Her sabah aynı siyah dünyaya gelmekten
Özledim pembe geçmişlerin debdebesini

Gözlerimde zamanın ceset madenleri
Yitik anne kucaklarında huzuru arar
Boğuk bir sancıyla gelen akşamüstleri
Hasretimi yıldızların uzaklığıyla karşılar

Ve çocukluğum,benim en derin soluğum!
İsmini parmak uçlarımda taşıyorum
Utancını, suçunu, neşeni, hepsini soğuk
Hepsini soğuk bir bedende saklıyorum