Geçmek Fiilinin Şimdiki Zamanının Hikayesi

Takvimlerden düşerken sessiz hüznüyle yine
Son kullanma tarihi geçtiğinden, hükümsüz,
Kurumuş, tükenmiş, yalnız bir yaprak daha
Yollar aşıp geldim, başkentten Şehr-i İstanbul’a,
Geceden erişirken umutla, aydınlık bir sabaha.

Yelkovan akrebi kovalarken, beşi on geçiyordu.
Uykulu gözlerle, Asya’dan, Avrupa’ya geçiyordum.
Gemiler, tekneler, motorlar geçiyordu Boğaz’dan
Boğaz’ın karanlık suları gibi, kıvrıla kıvrıla
Amansız bir hızla yol alıp, akıp geçiyordu zaman

Akrep arayı açmıştı biraz, altıyı on geçiyordu,
Bakırköy Meydanı’nda, kendi adımlarımı duyarak,
Ermeni Kilisesi’nin önünden, ağır ağır yürürken ben.
Taşlı yollardan geçiyordum, bir şarkı mırıldanarak
Simitçi, üç-beş insan ve aç kediler oradan geçiyordu

Kapanmaya yüz tutmuş gözlerimden sen geçiyordun
Ben kendimden geçiyordum, martılar ne diyor, dinle
Aklımdan sen geçiyordun, yüreğimin derinliklerinden
Ufuktan doğacak güneşi görmek vardı, şimdi seninle,
Gelemezdin sen, uykunun son perdesine geçiyordun,

Koca bir ömür geçiyordu gülüm, sessizce; sensizce
Yalnız kalırdım bu koca şehirde, olmasaydı hayalin.
Caddeden arabalar geçerken, yediyi on geçiyordu
Sokaklardan geçiyordum, sokaklardan anılar geçiyordu
Birlikte uyandıralım şehri gel, hiç yok mu mecalin?

Uyandı artık şehir canlandı, sekizi on geçiyordu
Ben bakır rengi sabahlara uyanan bir köy-kentte,
Yaban bir odada uzanıp derin uykulara geçiyordum,
Sen nerelerden geçiyordun kimbilir, Batı(k) kentte
Anılardan anılara geçerken, sen benden teğet geçiyordun.

Sen benden geçtin, gidiyordun, sana dur diyemedim
Ben senden geçemiyordum, ışıkların hep kırmızı
Gittim demek kolaysa da, başka bir yol seçemezdim.
İkimiz de biliyoruz, biz yazmadık bu yazgımızı
Kırmızıda geçtiğim büyük yalan, senden geçemezdim.

Sen benden geçip gittin
Ben senden geçemedim.

05/10/2008-İstanbul - 29/10/2008-Ankara