Gecikmeler Şiiri - Cem Kamalı

İnsan, ilkbaharı kışa döndüğünde, bir tek sevdikleri olsun ister gözünün önünde.
Yalnızlığa ne kadar aşina olursa olsun, bir el uzansın ister karanlığın içinden.
Çekip koparsın diye karanlıktan.
Düşüncelere dalar, anıları tazeler farkında olmadan.
Ve farkında olmaksızın içi titrer.
Çünkü kaybetmiştir sevdiklerini.
Elleri boştur.
‘Haydi koşalım! ’ diyen bir yürek yoktur yanı başında.
İçi acır, düşer gibi olur hani ara sıra.
Düşünür, bir el olsaydı şimdi avuçlarında,
Düşmesine izin verir miydi ansızın bir sokakta.
Üzülür yine,
Ne kadar üzülmüyorum diyor olsa bile!

Ne kadar güçlü görünmeye çalışırsa, o kadar acizdir insan aslında.
Darmadağındır yüreği, paramparça.
Mesela, bir kağıt masasında eli kötü olan birinin blöf yapması gibidir.
Ne kadar güçlüyüm dese de,
İşte o kadar ürkektir.

Çoğu zaman farkında olmazsın dağıldığının.
Hırsların öylesine bürümüştür ki gözlerini.
Gerçek doğruyu bildiğin halde,
Kabul etmezsin doğru bildiklerinin yanlış olduğunu veya olabileceğini.
Ve kabullenmezsin,
Sevdiklerinin bile sana ‘yanlışın var’ demesini.
Bir sonbahar günü gelir çatar,
Anlarsın o zaman neden seni sevdiklerini,
Her birinin ayrı ayrı değerini.
Koca bir ah çeker, vurursun dizlerine.
Bir şeylerden vazgeçmek için hala geç değildir belki de.
Mutluluğu yaşamak istediğin kadar yaşatmak çevrene.

Yoksa solgunlaşır, kapanırsın içine.
Geçmez yaralar kalır.
Ve bilirsin ki aslında,
Kapatmaya çalıştığın yaraların ilacı,
Sevdiklerinde saklıdır.

Boş yere büyüklük etme hayata.
Gün gelir, muhtaç olursan bir avuca,
Ele avuca sığmaz olur sıkıntılar.
Şimdiden uyanmalı insan,
Bir şeyler gerçekten geç olmadan.
Hırs, gurur ve ego uğruna,
Sevdiğin ve seni seven insanların elini sakın bırakma.
Yarın belki çok geç olur,
Geç kalırsan,
Dönülmez belki bir daha..
(CMK)