Geçiken İntiharlar Şiiri - Debraj Siyah

Geciken intiharların eşiğinde yalnızlığı tekmelerken;
çark gibi dönen gözbebeklerim su yüklü bulutlar üretiyor,
feri şırınga ile kurutulurken.
Kuraklaşmış göz pınarlarımın kıyısına vuran aşkın kokuşmuş,iğrenilen cesetleri,
kipriklerimin ücra köşelerinden oluk oluk düşüveriyor yeryüzü cehennemine.

Kalın kayışlarla bağlanırken şizofrenim ateşe, zaman çığlık çığlığa sonsuzluğa düşüyor.
Dikey bir sancının mabedinde, ölüm sessizliği tavanı parçalayıp örtüyor kara bulutlar gibi semayı.
Bir yıldırım saplanıyor çölleşmiş umutlara.
Bir gök gürlüyor suskunluklara.
Basık duvarlı bir karanlık çöküyor hayatımın tam merkezine.
Kuruyan gök denizinin yarıklarından şizofrenin kanları damlıyor.
Gören gözler 10.9 şiddetindeki depremin çatlattığı yeri gibi çatlıyor...

Unutma..! şizofrenin derinliklerine daldıkça dünyanıın zindan edildiği bir kabustasın.YErin derinliklerine indikçe yaşadığın korku gibi...

Tekilliğin soyutluğu yeni bir fırtına koparıyor şizofrenin derinliklerinde.Yalnızlıklar ülkesi sahiplik yapıyor boşlukta savrulan umutlarına...Ruhu bedeninden koparıldıktan sonra,Tanrının yaptığı gibi...

Ekarte eden bir hayat için:
Nihai bir hedef
Ve...
Gerçekten güzel
olacak
Ölüm...