Geceyi Yontardı Hüzün Şiiri - İsmail Oku ...

GECEYİ YONTARDI HÜZÜN

Gecenin yalnızlığında ben, yalnızca ben
Gezerim, üşüyen serçeler gibi titreyerek
İnce bir sızı yayılır tenime
Tatsız bir korku tıkanıp genzime alır beni arafa
Yapışkan bir ölüm kokusu yayılır her tarafa.

Çile mesaisi kapanmadan son bir defa
Gül yüzüne baktım ay ışığında
Kapıma geldinse Hızır kılığında,
Bak, nasıl kaçıyorum hüzünden?
Bak, nasıl siliniyor merhamet yeryüzünden?

Kentin paranoyak sokaklarında
Bir bekâr odasının gurbetinde
Kaynayan çaydanlıktan da çıkıyor hüzün ıslığı
Kimyası çözülemeyen gecenin gizemi
Anlaşılmayan acılı türküler gönderiyor yüreğime.

Evet, geceyi yontan bu hüzündü
Ağaçlar neden üşümezler soğukta?
Yolumu açan senin ay yüzündü
Seni bana sevdiren kömür karası gözündü
Baharın ayazında üşüyen çocuklar üzgündü.

Adresi yazılmış bir mektup gibi
Nirvana’ya postalandı yüreğim
Diriliş çiçeğinin gül goncasına
Sevdalanıp büyülendi yüreğim.

İyi ki çocuklar ve çiçekler var
Büyütüyorlar sevgi yaşımı
Diriltiyorlar sana olan aşkımı
Yoksa ölürdü toprağa serpilmiş ruhum.

Ey kentin arka sokaklarında gizlenen kahır
Çiçeklerin yeşilliğinde yenibaharlar kuruldu
Sonra tüm mevsimlerde isyana duruldu
Zulmün rengiyle kirlenmiş sular duruldu.

Evet, geceyi yontan hüzündü
Kalbime aşk dolduran ışıltılı gözündü
Beni sevindiren de bu hüzündü
Aşkın haritasını gösteren yüzündü.

Adresi yazılmış bir mektup gibi
Hüzünlere postalandı yüreğim,
Diriliş çiçeğinin gül goncasına
Sevdalanıp büyülendi yüreğim.