Geceyi İçen Adam Şiiri - Poyraz Özbey

Bir adam gördüm,
geceyi su gibi içiyordu.
Her yudumda bir yıldız
boğazında yanıyordu.

Kendi gölgesine bastı sonra,
hiçbir iz kalmasın diye.

Dedi ki:
“Ben acının yürüyüşüyüm.
Beni sevmek,
yangına sarılmaktır.”

Gözlerinin içinde
söylenmemiş cümleler
kan gibi dolaşıyordu.

Ama bir kuş kondu omzuna—
küçücük, soluk
ama sabah gibiydi.

Ve o an anladı:
karanlık,
ışığın kendine anlattığı masaldır aslında.