Geceye Gülümsemeni Bıraktım

geceye gülümsemeni bıraktım
gündüze tenini
en sevdiğin şarkının ritminde
sana dokunsun güneş
bir fincan kahvenin hatırasında
sıcak bir sohbetin tadına kapılıp
hepimize bulaşsın içinin sabah kokusu

hani dudaklarının kıvrımında kalan
yüzünde kalabalıklar besleyen
sessizce dokunup sesine
kahkahaya karışan bir sohbetin
gecenin ve gündüzün devrinde
solgun bir gül oluyor kelimeler
dokunduğunda

anlam sınırında şekilleniyor
gölgelerin içine saklanıp
kokusu yayılıyor tutsaklığına
denizin
gizemli masalların sırrında
kımıldayan bir yaprağın
sesinde sen oluyor zaman.

gece gözlerinde bulut
usulca yürür gölgelerine
yağmura kefalet
ellerinden uzanıp gamzelerine dokunur rüzgar
manolya kokan tenin sarmış odayı
oda sesinin raksında.

O an gelir kapıdan içeri süzülür suretin
Kokun rüzgarın esintisine kapılmış
Kollarımda anlarsın
Bende sen olmanın
Sende ben olmaya benzediğini
Sonsuzuna değin.