Geceye Çöken Hasret Şiiri - Hannibal Lecter

Geceye çöken hüznünle başlar içimde bir ney,
Sensizliğin esintisi vurdukça titrer kalbimdeki seyr-i mey,
Her adımın yankısı gelir uzaktan: sanki eski bir gönül hey,
Ve ben, o sesle uyanan bir hatırada kalırım ağlayarak.

Rüzgâr dönerken yaslı bir şarkı taşır ufkun kıyısına,
Adını söyleyen o nağme düşer yine gönlümün ortasına,
Sanki yitmiş bir sevdadan kalan son ses, son çizgi, son yasa,
Her titreyişte seni çağırır; içimde mûsikî kıpırdayarak.

Gecenin koynunda yıldızlar bile seninle akar ince ince,
Dalgalar ritim tutar; kıyı sensiz duramaz, bölünür sessizce,
Karanlıkta bir ışık yanar sanki gözlerinden gecikince,
O ışığa her baktığımda içimde özleyiş parlar yanarak.

Zaman yürür, yollar uzar; gönlüm hep sana döner yine,
Her saniye ayrı bir bestedir, yazılır sensizliğin diline,
Bir gün kavuşur muyuz bilmem; umut saklar kendini derine,
Ama ben, her an seni düşünür; aynı hasretle yanarım durarak.