Geceye Şiiri - Seyrani Göl

Gece çökerken omuzlarıma,
uçurum gibi bir sessizliğe düşüyorum.
Bir yıldız kayıyor içimde,
ama dilek tutacak gücüm yok bu gece.

Yürüdüğüm yollar ıssız,
izlerim bile beni terk etmiş gibi.
Bir sokak lambası titreyip sönüyor,
sanki içimdeki son umut da onunla birlikte ölüyor.

Odada titreşen loş bir ışık var,
her gölgesi yüreğime dokunup üşütüyor beni.
Penceremde ağır bir yalnızlık büyüyor,
sokağın karanlığı bile benden daha canlı duruyor.

Gece…
Sen benim en sessiz ortağım,
kederimi kimselere söylemeyen sırdaşım.
Ama bu gece fazlasıyla ağır,
omuzlarımda bir ömürlük karanlık taşıyorum sanki.

Ve sen uzadıkça
duvarlar yavaşça üzerime kapanıyor.
Sustukça büyüyen bir boşluk açılıyor içimde,
adı konmamış bir acı gibi derin,
ölüme kapı aralayan bir inilti gibi çaresiz.

Kendi içimde kaybolduğum bir yol bu,
ne ışık var ne geri dönüş.
Adımlarımın sesi bile siliniyor artık,
sanki ben de gecenin içine karışıyorum yavaşça.

Bir köşede eski bir fotoğraf duruyor,
bakmaya çekindiğim bir yüz gibi.
Zamanın unuttuğu o gözlerde
hâlâ titreşen bir kırıklık görüyorum.

Gece…
Beni dinliyorsun,
ama dokunmuyorsun.
Sanki bilerek uzatıyorsun karanlığını,
içimdeki son kıvılcımı da söndüreyim diye.

Ve ben…
çökerken bu derin sessizliğe,
kimselerin bilmediği bir çığlık büyüyor içimde.
Belki sabah uğramaz bu defa,
belki de ben sabaha çıkamayacak kadar
geceye karışmışımdır artık…
S.GÖL