Geceydin... Şiiri - Tuğbay Bozkurt

Geceydin;
Tüm gerçekliğimle içine daldığım
Hayata dair,
Köhneliğinde hayaller kurduğum
Her köşe başındaki,kara gölgelere
İçinde parlayan ayışığındım...
Her gününe farklı gelmekteydim
Bazen hilal,
Bazen dolunay....
Ama hep senle dolu doluydum...

Geceydin;
Herkesin ürktüğü,
Gölgelerin büyüdüğü,
Aydınlığa başkaldıran
Gizemli bir büyüydün...
Geceydin; Ay`la ayışığında bütünleşen

Geceydin;
Gizemine sığındığım,
Koynunda huzur bulduğum...

Geceydin;
Sendeydim,içindeydim
Bazen üstümü kara bulutlar örtsede,
Uğultuyla karışık titrerdi nefesim,
Yüce dağlarda yankılanırdı sesim...
Çırpınırdım; kara bulutlardan ayrılmaya
Karanlığında ayışığımı göstermeye...
Sendeydim...
Sen benimle,ben seninle vardım...

Geceydin;
Huzur bulduğumdun,
Başkaldırdığım,asiliğimdin...
Haykırışımdın,gözyaşımdın...
Karanlığında parladığım...
Tenhalığında gizlendiğim herşeyimdin...

Sen geceydin,
Ben ayışığı...
Güneşin ilk okuyla körerttin beni
Güneşin görkemine kapılıp,
Teslim ettin ay ışığını
Artık gece değilsin...
Güneş kadar parlamasamda
Gökte ben hep varım
Ama sen....
Güneşin ışığında yok olansın....