Geceydi yalnız kalan Şiiri - İlyas Kaplan

evvel ki zamanlardan biriydi
ilanihaye bu hikayeler yığını

dolunayların puslu ışığında
eşi bulunmaz öykülerden çaldığım bir oyundu
kimisi aşk, kimisi dostluk,kimisi muhabbet
kah bir albüm yüzüne çakılı
kah kış gecelerinde karların hikayesi
ayaz bir zamana tıka basa doldurulmuş

evvel sokağın ucundaki soluk perdeli eve varalım,
sokak lambasından savrulan karları,
tütmeyen bacaları yakmadan
tül kadar hafif kutlu kış gecelerinde

ekmek kadar sıcak
sokağa çıkan kapıları açılım birer birer
ayaza kesen karanlıklarda
nefesler yedi kat göklerde
meçhul anılar hane hane
geceydi yalnız kalan
geceydi bir tüy kadar hafif

yüreklerini teslim alalım karlı şehir sokaklarının
kalbi buruk zamanlarda şafaklar sökmez olsun
yalnızca kendi hüzünlerimizin iksirinden içelim
alacalar üşüşmeden sabaha
çıldıran ayrılık rüzgarları sarınca havayı
sevda adıyla kıyametler devşirelim gönüllerden

hızla dönmeye programlanmış
her gece yeni bir hikaye
sahillere konmuş birer deniz feneri gibi
aydınlatsın enginlerimizi
var olduğu zannettiğimiz her şey
yeni bir illüzyon yeni bir rüya

redfer