Gecenin Ucunda Şiiri - Büşra Bilen

Gecenin Ucunda
Duruyorum gecenin ucunda.
Ne yıldızlara dokunabiliriyorum,
Ne sabaha erişebiliyorum
Sadece, duruyorum,

Uzunca cümlerim vardı aslında benimde,
Susmayı pek yakıştırmazdım kendime,
Benim de dilim vardı neticede,
Sanıyordum hep kendimce.

Susmayı vazgeçmek sanırdım önceleri,
İnsan susar,
Ve her şeyden bır çırpıda vazgeçer,
Ne kadar körmüsüm,
Anladım en nihayetinde iste,
Yine kendimce.

Öyle değilmiş,
Benim bildiğim gibi hiç değilmiş.
Susunca başlarmış her şey.
İnsan en çok susmayı öğrenirken,
Kırarmış kırılırmış,
Susmayıı öğrenirken anladım
Bir gerçeğin arkasında bin hakikat olduğunu.
O bir gerçek konuştururmmuş beni luzumsuzca
O, bir gerçek yaptırrmış bütün çılgınlığı.
Ve o bn hakikatle düşüverdim işte,
Yiner o hakikat kaldırdı,
Vakitsiz de değil, vakitlice.
Beni besledi. büyüttü.
kunuşurken susmayı, susarken konuşmayı öğretti,

Uzun lafın kısası,
Duruyorum gecenin ucunda.
Ne yıldızlara dokunabiliriyorum,
Ne sabaha erişebiliyorum