Sessiz sözcüklerle konuşsam,
Gecenin sessizliğine aşığım.
Uzanın, sessizlik sunuyorum
Yoktur gönül penceremi dinleyen.
Tüm aynalar senin gönül hanen,
Seni duyana, anlayana yansıt
Dikenli yollardan nasıl geçmişsin
Ne kadar da hızlı koşmuşsun hayatta...
Yalın ayak, okyanus ötesi,
Çıkarsız, özgür, hafif bir bedenle
Ne ayağına, ne yüreğine
Taşımamalısın bencilliği.
Anlayan varsa, konuşalım.
Anlatan dilin zılgıtında
Suskun bir sessizlik gizlidir.
Kalem yazar; dil susar.
Umut dilersin
Hani göçmen kuşlar gibi
Zamanı gelince göçen…
Ömür denen tartıda hafif kalan…
Aciz can, göçmek ister
Zaman zaman bu kirli dünyadan.
Kalbindekilere yok artık yerin
Kıyıya vurur, arınır içinin kirleri.
Kimseye gerek kalmaz,
Kilitlidir kalbin.
Çilingir çağırmak geçer aklından,
Sonra dersin: “Gerek var mı bu kirliliğe?”
Lüzumsuz kalabalıklar arasında
Yine kalemle konuşursun.
Başlar dizeler dökülmeye;
Alabora olanlar seninle değildir.
Hislerin şöyle der kırılgan yüreğinden:
“Sen artık onlardan çok uzaklardasın.”
Zaten sabun köpüğüydü çoğu
Sahile vurmuş, dalgalara karışmış...
Kuru kalabalık seni anlar mı hiç?
İçlerindeki kini,
Küstahça kusarlar
En çok acıttığın yaralarından…
Attıkları taşlarla incitirler
Kalem alır, yüreğin serzenişini basar.
Dil susar artık.
Bunlar seni anlar mı ki?
Avaz avaz
Susmak en iyisi…
11.12.2022
~Gülay Özdemir ~
Kayıt Tarihi : 3.8.2025 22:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yazıp bir kenarda unutulmuş şiir:)) Yorumu okuyan değer katan yüreğiniz'e bıraktım:))
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!