Gecenin Sarnıçları Şiiri - Talat Ülker

taşlaşmış topraklarda can çekişip yanarken
ak güllerin kökleri
dağlar kör bıçak gibi dildi kızıl gökleri
irin ve kanla doldu gecenin sarnıçları

toprak ki ham demirdi bakır kazandı gökler
nasır tuttu anamın dualı avuçları

yorumsuz sükûtlarda görücüsü geciken
ergen kızların
dileklerini emen o kaypak yıldızların
dağlara değiyordu eteğinin uçları

coşturmaz bu pınarı yanık tenlerin teri
gözyaşıyla mı dolsun kızların bakraçları

tutsak sevdalarına prangalar vurulmuş
yaralı gönüllerin
ırmakları kurumuş, suyu bitmiş göllerin
balçığına saplanan kamıştı kulaçları

yorgun bir korkuluğum beklerim bahçelerde
meyveleri çalınmış kurumuş ağaçları

sahibini arayan gölgeler orta yerde
soyunmuş umutlardan
doğ artık yorgun güneş ışık sağ bulutlardan
yıldızlar mı emzirsin karanlıkta açları

vakitsiz sağanak yemiş bir harman yeri gönlüm
tersine esmiş balkar yel götürmüş teçleri

gecenin günahından kaçarken güneş
gölgesine takıldı
karlı yüce dağlarda gök ateşler yakıldı
eridi yağmur oldu bulutların saçları

geceden utanmaktı tut ki bütün suçları
güne kurban ettiler kınalayıp koçları

geciken yarınların utancını taşıyan
kan kızılı şafakta
gölgeler lime lime zamanı doğramakta
saatlere dolatıp çan sesli sarkaçları

yitik gülücüklerin kırıldığı gözlerde
çocukların mirası babaların suçları