Gecenin saat biri, Şiiri - Sinan Karakaş

Gecenin saat biri,
Sessizce dışarıyı seyrediyorum,
Bakıyorum ne in var ne cin,
Ne de ortada top oynayanlar,
Ara sıra bir polis otosu geçiyor,
Bazen de yolcu taşıyan taksiler,
Sessizlik böyle bozuluyor,
Bir ara gözüm asırlık dut ağacına takılıyor,
Sessiz ve mağrur,
Yıllardır böyle dimdik,
Neyle besleniyor ki her yıl yemyeşil yapraklar,
Her yıl bembeyaz dutlar veriyor,
Sahibi yağmurlarla besliyor,
Bir müteahitin baltasına kurban gidecek, ya yarın yada öbür gün,
Çöp kutusuna abanmış bir köpek görüyorum,
Karnı bağırsaklarına yapışmış,
Çöp kutusunun kenarında bir insan silueti var,
Köpekle didişiyor,
Belliki insanlarla olan paylaşımından payını alamamış,
Köpek de payını vermek istemiyor,
Güçlü olan payı bünyesinde topluyor,
Köpekte payını kaptırmayınca,
Dünyadan payını alamayan,
Olmayan dünyasından uzaklaşıyor.
Her taraf yine sessizliğe bürünüyor,
Ancak ne in var ne cin,
Ne de top oynayanlar.