Gecenin karşısındaki yüzler

Zaman, kaybolanları gösteren bir aynadır,
Bir yılanın kaybolduğu kuytular gibi,
Kaybettiğimiz her şeyin bir yeri vardır,
Ama yitirilen, sadece beden değil, ruhtur.
Gecenin karanlığında, senin yokluğun
Beni sarhoş ediyor; başkalarının gözlerinde
Bir sen var, bir ben, ama bir de kaybolan zaman.
Gel, gel de gidenlerden olma,
İçimde büyüyen bu yalnızlık,
Kendi çığlıklarıma gömülürken,
Senin sesini arıyorum,
Yalnızlığımı duymaman için.
Fakat, her an geçip giden bir rüya gibi,
Gözlerim bulanık, ellerim titrek.
Bir zamanlar seninle birlikteyken,
Her şey ne kadar netti,
Şimdi, kaybolan zamanın,
Ve senin kaybolan sesinin yankıları
Zihnimde yankı yapıyor,
Adını hep arıyorum,
Ama o dağılmış anılarda kayboluyor.
Bir zamanlar seni sevmek,
Bir düşte yürümek gibiydi.
Ve şimdi, düşsüz kalan bu gece,
Bir rüya kadar uzak, bir hayal kadar soğuk.
İçimde kaybolan her parça,
Bir zamanlar seninle tamamlanırken,
Şimdi yalnızca soğuk duvarlara çarpıyor,
Ve her anın özlemi,
Bir çığlık gibi yırtıyor içimi.
Gel, gel de her şeyin yalan olduğunu
Bir kez daha anlayalım birlikte.
Çünkü kaybolan, sadece sen değilsin,
Ben de her geçen gün biraz daha kayboluyorum.
Gel, gel de gidenleri hatırlayalım,
Ve kaybolan zamanları,
Birlikte bekleyelim.