Gecenin karanlığı Şiiri - Sinan Karakaş

Güneşten bihaberim,
Mehtap da küsmüş bana,
Gecenin tavrı bana,
Zalimi andırıyor.

Gecenin karanlığı,
Hüznümü artırıyor,
En acı yalnızlığı,
O bana tattırıyor.

Gökyüzünde yıldızlar,
Sanmayın ki yalnızlar,
Asıl yalnız benmişim,
Benim yüreğim sızlar.

Gecenin sessizliği,
Yaşattı sensizliği,
Senden ayrı kaldım ya,
Tattım kimsesizliği.

Geceler süzülmüşler,
Garipler büzülmüşler,
Tespih tanesi gibi,
İplere dizilmişler.

Geceler konuşur mu,
Gündüzle buluşur mu,
Hasretin acısına,
Garipler alışır mı.

Gece bana bakıyor,
Sanki kafa takıyor,
Dur da bir dinle dedim,
Artık yürek yakıyor.

Ay döndü çekip gitti,
Giderken veda etti,
Gündüz girdi içeri,
Sanırım gece bitti.