Gecenin Kalbi Şiiri - Haluk Demirgüç

Gecenin tatlı kadifeliğinde rüzgâr dolduruyorum gözlerime.
Ayın şavkında inci çiçekleri diziyorum imiğine.
İhvanım olur kibrit kokulu zamanlar ilkteşrinde,
Yinede dokunuyorum gözlerindeki nüshasız kızıl gülün yapraklarına,
Bir ilençtir sensiz her günümde dudaklarıma yapışan,
Eriten yalnızlığımdır beni her günün sonuna götüren,
Soğuk terleri durur belcelerimde korkusuz ölümün,
Yinede ürkek yaşıyorum kendimdeki yapayalnız aşkını
Ve korkakça bir aşkın izleriyle yaşıyorum…
…
Kendimden bir şeyler koparıyorum
günbatımının suskunluklarında.
Güneş, yalancı kanatlarıyla süzülür suizan dağların kefesine.
Gün kapandıkça
sökülür bendeki ruh.
Zifirileştikçe gece,
Ceplerime yalanlar doldururum
Seni sevmemenin cümlelerini kurarım.
Ayrılım senden hüzünlü dolunayın kucağında
İlerledikçe gece,
Yosmalaşan gözyaşlarım belirir kütükleşen yanaklarımdan.
Sensizliğin son akdini yaşarım fecr zamanında.
Güneşle beraber yineden doğarım kalbine.

08.08.2005-Kâhta-Adıyaman