Gecenin gülleri Şiiri - Serkan Doğan

hubris uğruna,
gecenin beyaz gülleri ökçesine takıldılar
sanrılarım olmasın ne olur, sen ol, aynan olayım
delilik hiç bu kadar yakışmamıştı insana
ayrılık peronları, kimilerinin kimlikleri orada
ölü doğuşunu saklıyorlar son yolculuklara
akmayan gözyaşlarının taş kesilen ve yarım
düğümlü soluğu ışığımı kırıyor
törpülenen tereddüdün tozları bir anda
yatıya kalan kadim dost sayılıyor
durulan o gölün suları şimdi dağılıyor
ormanın bol renklerinden iki mor tebessüm
sırıtışıyla eğretileri apaçık bir balçığı
çağrıştırır ırmak balığına fısıldar benim
içimde yaprak kımıldamıyor
içim içime sığmıyor

mesafesi kadar inleyen rüzgâr, şiir
nâmeyi sıyıran kavislerini öpüp yakama taktığım
ayağımın altına serili antika melekler
yayla dumanları taze tezatlarla sevişir
bir çırpıda kaç kez sevdim dediğim
arı ve üryan penceremdeki kıpkızıl şafak
yine yepyeni bir bedrin siperi
sâyelenmiş perdesine açılmış allığının mahremi
korkudan başka sığınacak liman göremedim
gönlüme sığdıramadığım aşkını öremedim

(Yedi İklim 103/10)